جمال الدین محمد بن عبدالرزاق جمال الدین اصفهانی

تاریخ و محل تولد : اواسط قرن ششم هجری اصفهان
● تاریخ و محل وفات : ۵۸۸ هجری قمری اصفهان
● تخصص : شاعر
● آثار : دیوان شعر
● زندگی نامه : جمال الدین محمد بن عبدالرزاق از شعرای معروف قرن ششم هجری ایران است .این غزل سرای بزرگ در اواسط قرن ششم در اصفهان بدنیا آمد و در آغاز ظاهرا پیشه زرگری داشته و به نقاشی نیز مشهور بوده است. جمال الدین پس از چندی از فعالیتهای تجاری کنار کشیده و از دکان رخت به مدرسه می برد. وی سپس به دانش اندوزی وتحصیل علوم ادبی متداول زمان خود و حکمت و ریاضی می پردازد واز همان زمان سرودن شعر را آغاز می کند. جمال الدین با برخی از سلاطین سلسله سلاجقه عراق و اتابکان آذربایجان معاصر بود و اغلب روزگار خود را در اصفهان سپری کرد...

تاریخ و محل تولد : اواسط قرن ششم هجری اصفهان
● تاریخ و محل وفات : ۵۸۸ هجری قمری اصفهان
● تخصص : شاعر
● آثار : دیوان شعر
● زندگی نامه : جمال الدین محمد بن عبدالرزاق از شعرای معروف قرن ششم هجری ایران است .این غزل سرای بزرگ در اواسط قرن ششم در اصفهان بدنیا آمد و در آغاز ظاهرا پیشه زرگری داشته و به نقاشی نیز مشهور بوده است. جمال الدین پس از چندی از فعالیتهای تجاری کنار کشیده و از دکان رخت به مدرسه می برد. وی سپس به دانش اندوزی وتحصیل علوم ادبی متداول زمان خود و حکمت و ریاضی می پردازد واز همان زمان سرودن شعر را آغاز می کند. جمال الدین با برخی از سلاطین سلسله سلاجقه عراق و اتابکان آذربایجان معاصر بود و اغلب روزگار خود را در اصفهان سپری کرد.

وی در طول عمر خود به نقاط مختلف ایران از جمله آذربایجان سفر کرد وبا شعرای هم عصر خود خاقانی و نظامی نیز ملاقات کرد که حکایت ملاقات خود با نظامی را بصورت شعر درآورده است. جمال الدین اصفهانی علاوه بر خاقانی و نظامی با انوری و وطواط در ارتباط بود ومشاعره های شیرینی بین آنها انجام شده است. وی در سال ۵۸۸ هجری قمری در اصفهان درگذشت . جمال الدین از قصیده گویان و غزلسرایان معروف ایران عصر سلاجقه محسوب می شود که در زمان خود شهرتی بسزا داشت. اشعار او مملو از مضامین اغراق آمیز و نکته پردازانه ولی لطیف و ادبی است و برخلاف سایر شعرای معاصر خود سروده های روان وبی تکلفی از خود به یادگار گذاشته است. وی در سرودن اشعار خود از خاقانی ،نظامی وانوری متأثر بوده و انوری و رشید وطواط را پیشوای خود خوانده است; جمال الدین در اشعار خود از گردش دوران و بی وفائی مردمان شکایت کرده و در مواقع لازم نیز به ارائه پند و اندرزهای اخلاقی پرداخته است. از این شاعر بزرگ دیوان شعری باقی مانده است.